De economische boer

Bewust of onbewust kiezen ondernemers voor ecologisch, biologisch, biologisch-dynamisch, gesloten, lokaal of iets anders. Gangbare landbouw lijkt in het boek der vloekwoorden terecht te zijn gekomen, want we willen tegenwoordig op zijn minst met duurzame landbouw bezig zijn.

Maar wat is duurzaam eigenlijk? Bewust investeren in ecologisch, economisch en sociaal? Dat deden mijn ouders veertig jaar geleden ook al, alleen met het verschil dat er geen grabbelton met geld aanwezig was om het te stimuleren.

Begrijp mij niet verkeerd. Ik ben geen tegenstander van welke vorm van landbouw ook, want voor alles is een plaats. Ook voor kortere ketens van boer naar burger. Maar wel tot op zekere hoogte. Ook hier geldt de wet van vraag en aanbod. De burger is namelijk niet geïnteresseerd in nieuwe gesubsidieerde speeltjes. Nee, het wekt zelfs argwaan op.

Ja, ik ben een fel tegenstander van welke vorm van subsidie dan ook. Voor de landbouw geldt geen uitzondering. De enige duurzame landbouw is economische landbouw. Simpel: de plussen en de minnen bij elkaar optellen.

Gangbaar, biologisch, ecologisch, allemaal prima, want voor alles is immers een markt. Daar zouden we geen steun bij nodig moeten hebben. Het zou op de lange termijn evengoed toch geen levensvatbaarheid hebben als het zonder subsidie niet zou kunnen.

Erkenning of waardering heb ik ook niet nodig, want ik heb bewust voor dit vak gekozen. Ik ben er niet geforceerd in terechtgekomen. Ik doe het omdat ik het een leuk vak vind.

Maar mijn bedrijf moet winst maken. Mijn gezin moet ervan eten en als het even kan, moet er ruimte zijn om in de toekomst te kunnen investeren. Dat schijnt duurzaam te heten.

Inspelen op veranderingen door de tijd heen maakt ons ondernemend. Ik heb ervoor gekozen om te doen wat ik heb gedaan. Als mijn producten voor de export naar Europa moeten, zet ik snel even een krabbeltje op een flutpapiertje en ben ik officieel duurzaam bezig. Want zo simpel werkt het nou eenmaal. Een lachertje en iedereen weet het.